Kijk, wat ik dus mooi vind staan,
is een roze sok met strikjes eraan
en dat die andere dan gestreept is
of gestippeld. Maar wat ik ingewikkeld vind
is dat dat dus niet hóórt, terwijl je
nooit eens hoort wie dat heeft bedacht
en waarom. Ik vind het maar stom
dat sokken altijd een paar moeten zijn
en dat ze dus raar zijn als ze een keer
niet samengaan.

En als ik eerlijk ben begrijp ik wel meer niet.
Dat liedje van Taylor Swift dat iedereen
zo mooi, terwijl ik trompet veel mooier vind.
En dat een kind moet wachten
als grote mensen praten, maar dat die regel
niet bestaat als je met je vriendinnetje staat
en je moeder zo nodig ook iets zeggen moet.
Dat je goed je best moet doen, maar dat je
best veel leert als je het verkeerd doet
en dat je dan tenminste nog kunt lachen.
Dat ik wel een huisdier mag,
maar geen spin of leguaan.
Dat je in de zwembadglijbaan harder gaat
op blote billen, maar dat je ouders dat niet willen,
omdat het zogenaamd niet netjes is.
Alsof dat zo’n pretje is.

Maar weet je wat het lastig maakt?
Dat ik best vaak iets anders vind dan iedereen.
Dan voel ik me alleen en de rare van de klas.
Dan wilde ik dat ik net zo was als zij. Dat ik
niet mij was, maar iemand die overal bij past
en dan durf ik niks te zeggen.
Maar ja, als iedereen dat doet en niemand
de moed heeft zichzelf te laten zien,
wordt het misschien wel een saaie boel
en voelt niemand zich nog fijn.
Dus ik heb besloten eigenwijs te zijn,
te beginnen met mijn sokken,
niks aangetrokken van wat een ander vindt,
zodat kinderen om mij heen weten dat we
allemaal hetzelfde zijn. Op ons best als we anders
dan de rest mogen zijn.