Ik had mijn kleren
koud
over de stoel gelegd.
De mouwen gevouwen
als armen
voor een bezwaard gemoed.
De plooien gladgestreken,
alsof ik ze na vannacht
opnieuw zou kunnen dragen,
terwijl ik nu al wist
dat ze morgen
nog veel te veel
zouden ruiken naar vandaag.
Ik wilde je afschudden.
Mijn haar afgooien,
waar je in zat.
Mijn huid afstropen,
waar je onder.
Alles op de stoel
in de hoop dat ik het morgen
nog één keer
aan zou kunnen.