“Mevrouw, we hebben uw celstructuur bekeken.
Het is niet best, vergeleken
met wat het is geweest.
We vrezen nog het meest voor uw neukbaarheid.
Uw onkreukbaarheid is voorgoed verleden tijd,
maar met palliatief beleid,
heeft u nog enige kwaliteit van leven.
We kunnen u een spuitje geven,
Hier, hier, hier en hier
en op nog zo’n veertien andere plekken.
Uw levervlekken laseren we weg
tijdens de correctie van uw labia.
Daarna kunt u het hyaluronzuur krijgen,
de retinol in uw hol gespoten
en het vet eraan ontzogen.
We liften uw ogen
en spannen de huid van uw wangen
met een stuk of vijftig nietjes.
De tietjes zijn ook flink gaan hangen
in de loop der tijd,
maar met dezelfde siliconen
als we in uw konen plaatsen,
zullen we ook daar de vergankelijkheid verhelpen.
Het blijft behelpen, natuurlijk.
Wie u was zult u nooit meer zijn,
maar de pijn is goed te dragen.
Heeft u verder nog vragen?
Dan wijs ik alleen nog op de schadelijke gevolgen
van uw behandelingstraject.
U bent nu, behalve lustobject,
ook extra vatbaar voor ziekelijke haat.
Uw gelaat mevrouw,
had de tijd namelijk, van nature
gracieus moeten verduren.
En de zwaartekracht, vindt de buitenwacht,
had u best kunnen trotseren.
(Niet van dat slappe, Hellen Mirren doet het ook.
Daar kunt u nog wat leren,)
maar u moest u zo nodig laten injecteren,
om een beetje jong te blijven lijken.
De keuze is aan u, mevrouw.
Rangeert u uit of accepteert u de hoon?
Uw verval is doodgewoon,
maar geen mens wil ernaar kijken.”