1 januari is een dag die niet bestaat,
die van ’s ochtends laat slechts overgaat in ’s avonds vroeg
en nooit genoeg licht kent om een dag te mogen zijn.
Ze ligt ragfijn als vloeipapier rond een jaar
dat nog nieuw in de doos, vlekkeloos
en ongeschonden op ons wacht.
Met een zachte kater en niets dat ons verplicht
dempt het licht de contouren van wat er komt.
Morgen pas.

De tweede dag verschijnt al scherper
en zet eerste krassen in de laklaag.
Vandaag sneuvelt dry January
op een receptie, net als je dieet
en vergeet je even dat je niet meer rookt.
Morgen pas.

Maar ook morgen en de dag erop,
stop je niet. Je ziet je voornemens vervliegen
en alles blijft zoals het was.
Morgen pas.

Een jaar duurt lang.
Ik ben bang dat niemand het kan overzien.
Misschien is het te kostbaar en te kwetsbaar
als het net uit de doos al breekt.
Het wreekt zich in de eerste dagen
als een nieuwe agenda waarin je direct
een inktvlek maakt.

Mag ik je vragen of ik je vandaag
een gelukkige nieuwe dag mag wensen?
En dat de mensen waarvan je houdt dichtbij je zijn.
Iets kleins; Laten we ons elke dag iets voornemen
dat die dag beter maakt.
Dat je complimenten maakt
of een moment vrijmaakt
voor iemand die je nog niet kent.
Dat je iemand bent die een ander raakt
of aan het lachen maakt.
Dat je je maaltijd deelt en je mening niet,
dat je je hulp aanbiedt.
Bel je moeder. Steun een stadsgenoot,
vergroot je hart een beetje en de buurt.
Een dag duurt precies zo lang
dat iets moois kan ontstaan.

1 januari is een dag die niet bestaat,
maar die overgaat in steeds een andere
waarop alles kan veranderen
als je je voorneemt één ding goed te doen.

‘1 januari is een dag die niet bestaat’ was het stadsnieuwjaarsgedicht voor 2023.