Mortelgruis valt geruisloos in een langverlaten pand,
dat buiten afstand van het menselijk gehoor
gekraakt wordt door een woekerplant.
Geluid verdwijnt waar geen mens meer hoort.
De duizendknoop boort zich ongestoord
in baksteen voort.

Wachten was altijd al het lot van deze plek.
De vertrekken vol van aankomst, aankomend weer vertrek.
Levens liepen op en neer, een komen en dan terug.
Vandaag wordt rond dit huis alleen de tijd nog overbrugd
en wat vaart, trekt ongezien aan haar voorbij.

Onbeluisterd fluistert wind door een langverlaten pand,
dat onbemand geraakt haar functie heeft verloren.
De bestemming was ooit overkant,
nu wacht ze op een mensenhand en de kans weer iets te zijn.