‘De beste wensen!’ riepen wij elkaar weer toe,
van een afstand vaak en ‘van hetzelfde!’
‘Gelukkig Nieuwjaar nog, hè!’
En gelukkig was je vooral als je pas
beginnen moest nadat het ongemak verstreken was
van handen schudden of toch zoenen
met Bert van financiën en die nieuwe van HR.

En het was wel goed bedoeld natuurlijk, al
voelden we ons licht verplicht. Zo beleefd
leefden we langs elkaar, ook dit jaar weer
al onze contacten in Whatsapp geselecteerd
voor een welgemeend GIFje van een sneeuwlandschap
met witte glitters en dezelfde tekst voor iedereen.
Soms verstond ik de zondvloed. ‘Veel voorspoed
en gezondheid en zoek het verder zelf maar uit.’

We namen ons voor betere mensen te worden,
mensen die fit zijn en niet roken, mensen die mediteren
en we manifesteren ons een jaar waarin we doelen behalen
en geslaagd zijn. Míjn zelf verwerkelijkt, want ik ben het waard.
‘Veel geluk ermee! Dit wordt helemaal jóuw jaar!’

Ik kén mijn privileges. Mijn geboorte op de juiste grond,
gezond en blond en hooguit een keer gepasseerd omdat
ik vrouw ben, maar nooit om mijn achternaam of een
lichaam dat niet aan de norm of vorm voldoet die
volwaardig wordt geacht. Ik hoefde nooit te wachten
bij de voedselbank of op mijn recht om hier te blijven. Ik
hoef het lijf van mijn kind niet, ver van jouw bed,
in linnen lakens te begraven. Ik krijg nooit vragen over
mijn afkomst, ik werd nooit weggestemd. Ik bén al een gelukkig mens.
Wens me gerust het beste, maar vraag je af wat het betekent.

Ik wil een beter mens zijn. Ik wil dunner zijn en succesvol,
ik wil stoppen met alcohol en minder geld uitgeven.
Ik wil bewuster leven en op zoek naar mezelf.
Maar wat heb ik een geluk dat ik me druk kan maken
om niks, juist doordat ik alles heb.

Kunnen we ons voornemen niet ten onder te gaan
aan onszelf? Niet aan vernauwde blikken, niet aan dikke
ikken en het eigen volk als eerst? Niet aan ‘wie nu leeft,
die nu zorgt’, alsof morgen niet bestaat?
Zullen we niet op de eigen vierkante meter blijven?
Niet zwijgen wanneer we onrecht zien? Misschien
verder kijken dan deze generatie of een god
die in zíjn boekje anders heet dan die van haar? Waar
is de menselijkheid als het bij wensen blijft? Als we het jaar
inluiden met uitgeholde spreuken, maar het vermogen verliezen
elkaar te horen? Verloren woorden als we weinig doen
dat een ander leven beter maakt.

Mag ik ons het allerbeste wensen? Een betere mensheid te zijn.